Hindernissen

Ik druk op het zilveren knopje en probeer de camera die me aanstaart te negeren. Het ijzeren hek schuift open. Ik loop naar binnen, open de deur en vang de blikken van nerveuze en gefrustreerde mensen. Blikken die me lijken te waarschuwen zo snel mogelijk weg te rennen. Maar dat is geen optie. De laatste grote hindernis voor ik hoop te vertrekken: een visum krijgen om Zuid-Afrika binnen te komen. Daarvoor moet ik hier in Den Haag zijn, bij de ambassade van Zuid-Afrika. Nadat de visumaanvraag van Jessica al drie keer is afgewezen, is het nu ook mijn beurt. Ik zoek mijn papieren op en sluit aan in de rij. Langzaam schuifel ik dichter bij het beruchte  loket. Gelukkig, ik mag bij een Nederlandssprekende man mijn verhaal doen. Met klamme handen schuif ik mijn papieren naar hem toe en stamel ik iets over een visumaanvraag. ‘Dan moet ik je nu al terugsturen. Je moet dit blad met zwarte inkt invullen.’ Ik word rood, mompel een verontschuldiging en vul het tien pagina’s tellende document opnieuw in, ditmaal met zwarte inkt. Dan sluit ik weer achteraan de rij aan en wacht op mijn beurt. Als de beste man mijn papieren tien minuten elk drie maal doorgekeken heeft krijg ik te horen dat mijn pasfoto’s niet scherp genoeg zijn. Gelukkig heb ik nog een origineel bij me en dit schuif ik hem dan ook snel toe. Hij kijkt zuur en zegt (zo het lijkt tot zijn spijt): ‘Je visumaanvraag is goedgekeurd.’ Een glimlach breekt door op mijn gezicht en ik huppel naar buiten, door het hek dat weer openschuift en glimlach nog even naar de camera. Het is gelukt! Mijn visum is binnen!

Oké, misschien is het verhaal hier en daar wat aangedikt, maar het ontvangen van een visum is zeker geen makkie! Ik heb al heel wat verhalen gehoord en ook Jessica’s visumaanvraag is nog steeds niet goedgekeurd. Ik ben dankbaar dat dit bij mij inmiddels gelukt is en daarmee alle ‘grote’ dingen voor de reis geregeld zijn. Nog 21 nachtjes slapen voordat ik 100 dagen in Zuid-Afrika door ga brengen. Ik zie er enorm naar uit, maar het is natuurlijk ook een beetje spannend! Gelukkig hebben Jessica en ik al leuk contact met Lea Luiten en haar collega’s. Maar toch blijven er vragen door mijn hoofd spoken: Ben ik niets vergeten te regelen? Wat moet ik verder nog doen voor ik vertrek? Ik maak een hopeloos lange meeneem-lijst, schrap de helft weer weg en schrijf er dan weer twee keer zo veel bij. Kan ik dat wel, kinderclub geven? Is dit wel wat God heeft bedoeld of wil ik dit zelf gewoon heel graag? Twijfels schieten wortel in mijn hart. Dan hoor ik Gods stem door een lied van Matthew West (Do Something):

If not us, then who? If not me and you?

Right now it’s time for us to do something!

If not now, then when will we see an end to all this pain?

It’s not enough to do nothing… It’s time for us to do something!

Ieder op z’n plek. Ja, dat kan in Nederland. Ja, dat kan tijdens mijn studie of als ik aan het werk ben. Ja, ook in Hardinxveld-Giessendam. Maar ook in Zuid-Afrika. Ook daar is pijn, leven mensen zonder God. En God stuurt me daarheen om hen Zijn liefde te laten zien.  Ontzettend spannend, maar oh, wat zie ik er naar uit! God zal voorzien. Bidt u, bid jij mee of Hij me hierin wil zegenen? En bidt u/bid jij mee of Jessica’s visumaanvraag ook goedgekeurd zal worden? Ja, God zal voorzien!